Την Παρασκευή 6 Μαρτίου ήταν η Πανελλήνια Ημέρα κατά της Σχολικής
Βίας και του Εκφοβισμού. Στο σχολείο, αφού μιλήσαμε και εξηγήσαμε περί τίνος
πρόκειται, διαβάσαμε και ένα βιβλίο αντίστοιχου περιεχομένου.
Στη συνέχεια, τα παιδιά με την καθοδήγηση της εκπαιδευτικού,
έπαιξαν ένα παιχνίδι αναπαράστασης.
Υποθέσαμε
λοιπόν, ότι το χαρτί είναι ένας άνθρωπος, ένα παιδί. Και το μπουκάλι με το
πράσινο χρώμα ένας άλλος άνθρωπος, ένα άλλο παιδί.
Το χαρτί στην αρχή ήταν καθαρό. Σιγά σιγά, όμως, άρχισε να
λερώνεται με πράσινο χρώμα.
Λίγο λίγο στην αρχή...
Όταν γέμισε, είπαμε στα παιδιά να προσπαθήσουν να
επιστρέψουν το πράσινο χρώμα στο μπουκάλι.
Εκείνα προσπάθησαν αλλά στο τέλος
κατάλαβαν ότι αυτό δεν είναι εφικτό. Όχι μόνο το χρώμα δεν κατάφεραν να
επιστρέψουν αλλά ούτε το χαρτί στην πρότερή του κατάσταση.
Ακόμα και όταν
χρησιμοποίησαν χαρτί κουζίνας για να το καθαρίσουν, πάλι το χρώμα άφησε ίχνη
πίσω του.
Το χαρτί δεν θα είναι ποτέ ξανά το ίδιο…
Έτσι ακριβώς γίνεται και όταν χρησιμοποιούμε άσχημα λόγια
για να απευθυνθούμε σε έναν άλλον άνθρωπο.
Όταν βγουν τα λόγια από το στόμα μας,
δεν μπορούν να επιστρέψουν.
Και ο άλλος άνθρωπος θα πληγωθεί και αυτό θα μείνει
χαραγμένο μέσα του…
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου